نعمت عظیم «مادر»
چهارشنبه, ۱۲ شهریور ۱۳۹۳، ۰۶:۱۹ ق.ظ
یکی از بزرگترین نعمت های هر انسان وجود مبارک والدین اوست. بسیاری از انسان ها در طول زندگی شان صاحب ثروت، مال و دارایی های فراوانی می شوند و خود را کم و بیش با آن سرگرم می نمایند. جوری که مادیات، فکر و ذهن آنها را همیشه درگیر خود می نماید و کمتر به آنها مشغله و فرصت پرداختن به نیازهای فطری شان را می دهد. اما هنگامی که انسان افراط را در اشتغال به امور اقتصادی و درگیری با مسائل گوناگون خارجی کم کند، آنگاه ندای فطرت خویش را می شنود که او را به تأمین نیازهای روحی و روانی درونش فرا می خواند. نیازهایی که به هنگام زبانه کشیدن با هیچ چیز از مادیات درمان پذیر نیست. یکی از این نیازها ازدواج و تأمین میل به جنس مخالف است که در صورت تأمین نشدن، آثار و عوارض خود را به گونه های دیگری همچون افسردگی، گوشه گیری و پرخاشگری نشان می دهد. اما مهم دیگری که بسیاری از انسان ها تا زمان از دست دادن آن متوجه اهمیت آن نمی شوند جایگاه عظیم مادر در وجود روانی هر فرد است.
مادر و پرورش او، هویت انسانی و نقوش ریز اخلاقی در وجود هر پسر و دختری را شکل و خصوصیات اخلاقی او را جهت می دهد. پدر نیز ساختار کلی اخلاق فرزند را شاکله می بخشد. بر همین اساس اخلاق و رفتار هر کس، آمیخته ای از خصوصیات اخلاقی مادر و پدر اوست. به همین جهت است که خداوند متعال توصیه می نماید که مرد مومن، همسر مومن اختیار کند تا انسان پرورش یافته از دامن چنین زن و شوهری، یک انسان کامل با خصوصیات برجسته اخلاقی باشد. کشفیات دانشمندان نیز به خوبی نشان داده که فقدان نقش مادر و پدر در زندگی هر انسانی، او را موجودی ضعیف بار خواهد آورد و بر همین اساس بسیاری از جانیان و مجرمان، یا محروم از نعمت محبت و خصوصیات الهی پدر و مادر بوده اند و یا طعم لطف آن را از مادر و پدر خویش نچشیده اند و آنها، نیاز روحی فرزند خویش را تأمین ننموده اند.
مادر، وجود پر عظمتی است که اگر به وظایف تربیتی خود در قبال شوهر و طفل خویش عمل نماید خانواده را به آرامش می رساند و جامعه را به سوی تعالی و پیشرفت سوق خواهد داد. ولی اگر در ایفای نقش خویش ناموفق باشد و یا مسائل دیگر را بر مسئولیت مادری رجحان بخشد خود و خانواده را به سوی رذایل اخلاقی و سراشیبی سقوط سوق خواهد داد.
مادر، انیس انسان و مایه آرامش اوست.علی الخصوص هنگامی که تنهایی او را سیطره می کند و دنیا او را در سختی و ناامیدی قرار می دهد. مادر و دیدن روی ماه او، آرامش بخش دل هاست. مادر، تکیه گاه و پشتوانه ی مستحکم انسان های بی نیاز است. مادر، کلید راهگشای زندگی هر انسان موفق است. مادر و لطف و حضور او بخشی از آتشفشان نیاز فطری ماست که پس از دست دادن آن روشن خواهد شد و تا آسمان هفتم زبانه خواهد کشید. آنگاه دلِ سوختۀ از دست دادگانِ وجودِ نازنینِ اوست و آبِ محبتی که زیرِ خروارها خاک پنهان شده است.
گاه که انسان او را از یاد می برد و از آن نعمت بزرگ غافل می شود باید روزی را به خاطر بیاورد که مادرش به علت دچار شدن به یک بیماری صعب العلاج، با فرزندان خویش وداع می نماید و در مدت کوتاهی در غربت معصومانه و مادرانه خویش جان می سپارد و یا بدون وداع با فرزندان خویش رهسپار بیمارستان می شود. فرزندانی که روزی آنها را به دنیا آورده بود و پس از دیدن صورت نحیف و تن کوچک آنها می گریست و دست محبت بر سر آنها می کشید و او را در کنار خود می خواباند و از بدن ضعیف خویش به او شیر می خورانید. یا آن هنگام که کسی همچون پدر بی احساس، قصد تعرض و زدن آنها را می کرد خود را در میان مشت و لگد آنها می انداخت و او را می گرفت تا آسیبی نبیند. انسان نباید از یاد ببرد که مادرش هر چند مزین به برخی عیوب و کاستی ها باشد از درجات رفیع مادری اش نمی کاهد و از عشق و علاقه او به فرزندش کم نمی کند. مثلا اگر یک حرف را چند بار به پسر خویش می زند یا اگر بسیار ساده لوح است هیچ یک از اینها برای او عیب تلقی نمی شود. گاه ممکن است فرزند از برخی خصوصیات پدر و مادرش ناخرسند باشد و به همین جهت از آنها متنفر گردد و با آنها بد رفتاری کند و این را دلیلی بر رفتارش بداند. اما او سخت در اشتباه است که چنین موضع گیری کردن، فریب و وسوسه شیطان است. او نمی داند که همین خصوصیات اخلاقی که در طول حیات مادرش باعث ناراحتی و دشمنی اش شده، در همان روز اول از دست دادنش، همچون بنزین بر روی داغ دلش می ریزد و جان او را آتش می زند و زار زار می گرید که ای کاش مادرم را از دست نداده بودم و صبح و شام بر پا و پیشانی او بوسه می زدم و همۀ روزم را در خدمت او سپری می کردم. همان پسری که تا دیروز آنها را عیب می دانست فریاد می زند و شیون و فغان می کشد و از غم دوری مادرش، خون می گرید. همان مادری که یک عمر بدرفتاری های او را نحمل کرد و واکنش نشان نداد. همان مادری که یک عمر توهین های فرزندش را شنید و از محبتش به او چیزی نکاست. همان مادری که با همۀ سختی ها و پیچیدگی های دنیا، فرزندش را از یاد نبرد. همان مادری که با هر عیب و نقصی که داشت دستان نوازشگرش را بر سر فرزندش می کشید و همیشه به فکر او بود. همان مادری که حتی عیوب او نیز ناشی از مهر و محبت مادرانه او بود، هر چند فرزند آنها را به پای فهم و شعور پایین او می گذاشت.
جایگاه عظیم او در نزد پروردگار بس بلند و رفیع است. نه به این خاطر که همیشه دلش همراه فرزندش است و تنها رفیق بی کلک او در زندگی است. بلکه او چندین ماه باردار او بوده است و ضعف و سختی های زیادی برای به دنیا آوردن او متحمل شده است. تنها همین یک دلیل کافی است که خداوند حجت را بر فرزندان او تمام کند و اشقیایی که به وجود نازنین این بزرگوار بی احترامی نمایند را برای ابد به آتش جهنم فرستد.
مادر چیزی نیست که همیشه در بین ما باشد. او پروانه ای است که عمر محدودی دارد. روزها و شب ها به سرعت می گذرند و عمر او به پایان می رسد و بالهای فرشتگان، فرش او برای صعود به آسمان هفتم خواهد بود. او قبل از آنکه ما به فهم و شعور برسیم پذیرای ما بود و جوانی و نشاط و حوصله و صبر خود را به پای ما گذاشت. اینک نوبت ماست که از خدا بخواهیم توفیق بندگی و خدمتگزاری به والدین را به ما عطا کند تا از غفلت بیرون بیاییم و همۀ هستی مان را وقف خدمت به وجود پرلطفش کنیم و صبح و شام بر کف پایش بوسه بزنیم و در برابر او بی نهایت خضوع و خشوع نماییم.مطمئنا اگر از خدا بخواهیم خدا دعای خیر بندگانش را مستجاب خواهد کرد و شاید یک رویای صادقه از «مادر»، نقطه عطفی در تغییر و تحولات و احیای روابط حسنه با این نعمت عظیم باشد.
یادداشت: 93/05/28 سه شنبه ساعت 13، مرکز پیام آجودانی تیپ 181 زرهی، اسلام آباد غرب - کرمانشاه.
8 ساعت پس از دومین رویای صادقه از «مادر»: ساعت 4:35 دقیقه سحر دیشب.
مادر و پرورش او، هویت انسانی و نقوش ریز اخلاقی در وجود هر پسر و دختری را شکل و خصوصیات اخلاقی او را جهت می دهد. پدر نیز ساختار کلی اخلاق فرزند را شاکله می بخشد. بر همین اساس اخلاق و رفتار هر کس، آمیخته ای از خصوصیات اخلاقی مادر و پدر اوست. به همین جهت است که خداوند متعال توصیه می نماید که مرد مومن، همسر مومن اختیار کند تا انسان پرورش یافته از دامن چنین زن و شوهری، یک انسان کامل با خصوصیات برجسته اخلاقی باشد. کشفیات دانشمندان نیز به خوبی نشان داده که فقدان نقش مادر و پدر در زندگی هر انسانی، او را موجودی ضعیف بار خواهد آورد و بر همین اساس بسیاری از جانیان و مجرمان، یا محروم از نعمت محبت و خصوصیات الهی پدر و مادر بوده اند و یا طعم لطف آن را از مادر و پدر خویش نچشیده اند و آنها، نیاز روحی فرزند خویش را تأمین ننموده اند.
مادر، وجود پر عظمتی است که اگر به وظایف تربیتی خود در قبال شوهر و طفل خویش عمل نماید خانواده را به آرامش می رساند و جامعه را به سوی تعالی و پیشرفت سوق خواهد داد. ولی اگر در ایفای نقش خویش ناموفق باشد و یا مسائل دیگر را بر مسئولیت مادری رجحان بخشد خود و خانواده را به سوی رذایل اخلاقی و سراشیبی سقوط سوق خواهد داد.
مادر، انیس انسان و مایه آرامش اوست.علی الخصوص هنگامی که تنهایی او را سیطره می کند و دنیا او را در سختی و ناامیدی قرار می دهد. مادر و دیدن روی ماه او، آرامش بخش دل هاست. مادر، تکیه گاه و پشتوانه ی مستحکم انسان های بی نیاز است. مادر، کلید راهگشای زندگی هر انسان موفق است. مادر و لطف و حضور او بخشی از آتشفشان نیاز فطری ماست که پس از دست دادن آن روشن خواهد شد و تا آسمان هفتم زبانه خواهد کشید. آنگاه دلِ سوختۀ از دست دادگانِ وجودِ نازنینِ اوست و آبِ محبتی که زیرِ خروارها خاک پنهان شده است.
گاه که انسان او را از یاد می برد و از آن نعمت بزرگ غافل می شود باید روزی را به خاطر بیاورد که مادرش به علت دچار شدن به یک بیماری صعب العلاج، با فرزندان خویش وداع می نماید و در مدت کوتاهی در غربت معصومانه و مادرانه خویش جان می سپارد و یا بدون وداع با فرزندان خویش رهسپار بیمارستان می شود. فرزندانی که روزی آنها را به دنیا آورده بود و پس از دیدن صورت نحیف و تن کوچک آنها می گریست و دست محبت بر سر آنها می کشید و او را در کنار خود می خواباند و از بدن ضعیف خویش به او شیر می خورانید. یا آن هنگام که کسی همچون پدر بی احساس، قصد تعرض و زدن آنها را می کرد خود را در میان مشت و لگد آنها می انداخت و او را می گرفت تا آسیبی نبیند. انسان نباید از یاد ببرد که مادرش هر چند مزین به برخی عیوب و کاستی ها باشد از درجات رفیع مادری اش نمی کاهد و از عشق و علاقه او به فرزندش کم نمی کند. مثلا اگر یک حرف را چند بار به پسر خویش می زند یا اگر بسیار ساده لوح است هیچ یک از اینها برای او عیب تلقی نمی شود. گاه ممکن است فرزند از برخی خصوصیات پدر و مادرش ناخرسند باشد و به همین جهت از آنها متنفر گردد و با آنها بد رفتاری کند و این را دلیلی بر رفتارش بداند. اما او سخت در اشتباه است که چنین موضع گیری کردن، فریب و وسوسه شیطان است. او نمی داند که همین خصوصیات اخلاقی که در طول حیات مادرش باعث ناراحتی و دشمنی اش شده، در همان روز اول از دست دادنش، همچون بنزین بر روی داغ دلش می ریزد و جان او را آتش می زند و زار زار می گرید که ای کاش مادرم را از دست نداده بودم و صبح و شام بر پا و پیشانی او بوسه می زدم و همۀ روزم را در خدمت او سپری می کردم. همان پسری که تا دیروز آنها را عیب می دانست فریاد می زند و شیون و فغان می کشد و از غم دوری مادرش، خون می گرید. همان مادری که یک عمر بدرفتاری های او را نحمل کرد و واکنش نشان نداد. همان مادری که یک عمر توهین های فرزندش را شنید و از محبتش به او چیزی نکاست. همان مادری که با همۀ سختی ها و پیچیدگی های دنیا، فرزندش را از یاد نبرد. همان مادری که با هر عیب و نقصی که داشت دستان نوازشگرش را بر سر فرزندش می کشید و همیشه به فکر او بود. همان مادری که حتی عیوب او نیز ناشی از مهر و محبت مادرانه او بود، هر چند فرزند آنها را به پای فهم و شعور پایین او می گذاشت.
جایگاه عظیم او در نزد پروردگار بس بلند و رفیع است. نه به این خاطر که همیشه دلش همراه فرزندش است و تنها رفیق بی کلک او در زندگی است. بلکه او چندین ماه باردار او بوده است و ضعف و سختی های زیادی برای به دنیا آوردن او متحمل شده است. تنها همین یک دلیل کافی است که خداوند حجت را بر فرزندان او تمام کند و اشقیایی که به وجود نازنین این بزرگوار بی احترامی نمایند را برای ابد به آتش جهنم فرستد.
مادر چیزی نیست که همیشه در بین ما باشد. او پروانه ای است که عمر محدودی دارد. روزها و شب ها به سرعت می گذرند و عمر او به پایان می رسد و بالهای فرشتگان، فرش او برای صعود به آسمان هفتم خواهد بود. او قبل از آنکه ما به فهم و شعور برسیم پذیرای ما بود و جوانی و نشاط و حوصله و صبر خود را به پای ما گذاشت. اینک نوبت ماست که از خدا بخواهیم توفیق بندگی و خدمتگزاری به والدین را به ما عطا کند تا از غفلت بیرون بیاییم و همۀ هستی مان را وقف خدمت به وجود پرلطفش کنیم و صبح و شام بر کف پایش بوسه بزنیم و در برابر او بی نهایت خضوع و خشوع نماییم.مطمئنا اگر از خدا بخواهیم خدا دعای خیر بندگانش را مستجاب خواهد کرد و شاید یک رویای صادقه از «مادر»، نقطه عطفی در تغییر و تحولات و احیای روابط حسنه با این نعمت عظیم باشد.
یادداشت: 93/05/28 سه شنبه ساعت 13، مرکز پیام آجودانی تیپ 181 زرهی، اسلام آباد غرب - کرمانشاه.
8 ساعت پس از دومین رویای صادقه از «مادر»: ساعت 4:35 دقیقه سحر دیشب.
