دفتر مشق

با اطلاع رسانی سایت مصاف(1)، راهی جلسه سخنرانی استاد رائفی پور عزیز شدیم. قرار بر این بود که جلسه سخنرانی در ساعت 24 نیمه شب آغاز شود. سایت مصاف، ساعت حضور و شروع جلسه سخنرانی استاد را در ساعت 23:59:59 درج کرده بود که جالب و قابل توجه بود. استاد در طی روزهای برگزاری جلسه زودتر از موعد تشریف می آوردند و سر ساعت و حتی زودتر از موعد سخنرانی خود را شروع می کردند.

قبلا در ویدئوهای سخنرانی استاد رائفی پور از زبان ایشان شنیده بودم که به تنهایی به شهرستان ها و جلسات سخنرانی که دعوت می شوند تشریف می برند ولی جدی نمی گرفتم. تا اینکه در آخرین روز جلسه سخنرانی استاد رائفی پور در حسینیه پیروان حضرت مهدی در خیابان عجب گل(میدان خراسان) به طور ناگهانی صحنه ای را مشاهده کردم که حیرت کردم!

ماجرا از این قرار بود که من برای حضور در سخنرانی ایشان در ساعت 11:35 شب، خودم را به حسینیه رساندم که دیدم یکی دو پیرمرد در پله های ورودی حسینیه نشسته اند. یک لحظه به فکر فرو رفتم که عجب پیرمردهای نفهمی هستند که جلوی رفت و آمد مردم نشسته اند که ناگهان دیدم همان پیرمرد ها ایستادند و شروع به «سلام واحوالپرسی» کردند. برگشتم ببینم که چه کسی آمده است که چشم مان به جمال پرفروغ استاد گرانقدر رائفی پور روشن شد. واقعا حیرت انگیز بود که شخصیتی به این مهمی، و با این همه دشمن، به تنهایی و بدون هیچ همراهی در جلسات سخنرانی حاضر می شود. بدون سر و صدا، کفش شان را از پا درآوردند و از سه چهار پله ورودی به بالا آمدند و روبروی من ایستاده بودند. من به ایشان عرض سلام کردم و آنقدر هول شده بودم که حواسم نبود که یک عدد ساک کفش از محل مربوطه دربیاورم و به ایشان بدهم. ایشان خودشان خم شدند و ساک را برداشتند و خیلی ساده و تک و تنها، از راهروی مدیران حسینیه به دفتر حسینیه تشریف بردند.

در کنار برخورد ساده و بدون غرور و تکبر ایشان با مردم، ظاهر ساده ایشان نیز یک درس و الگوی اخلاقی برای دوست داران ایشان است. ایشان بر خلاف سخنران ها و شخصیت های سیاسی که هر روز به ریش شان می رسند و هر روز، زیر قیچی آرایشگر قرار می گیرند، با ظاهری بسیار ساده به مجالس می روند: ته ریش اندک و پیرایش موی سر ایشان که به نظر می رسد برای دو سه هفته پیش است.

واقعا مشاهده چنین صحنه ای از نزدیک خیلی حیرت انگیز بود. در کشور ما، مسئولین و شخصیت های معروف زیادی هستند که اندازه پشگل برای مردم ارزش نداشته و ندارند و درک و شعورشان به یک درصد شخصیت های مومنی مثل رائفی پور نیز نمی رسد ولی ده ها محافظ و صدها مجله دارند که همواره با آنها مصاحبه می کنند و نظرات آنها را پوشش می دهند. جالب اینجاست که افراد تحصیل کرده زیادی در کشور ما وجود دارند که مدرک دکترا و فوق دکترا دارند و پای ثابت روزنامه ها و خبرگزاری های داخلی و خارجی هستند ولی یک دهم شخصیتی مثل «علی اکبر رائفی پور» علم و درک صحیح و هوشمندانه ندارند.

برای کسانی که با شخصیت و تراز علمی استاد رائفی پور آشنا نیستند این حرف، زیاد مهم تلقی نمی شود ولی برای کسانی که مرتبه علمی و درک انقلابی و اسلامی ایشان را می دانند، مثل روز روشن است که در حال حاضر هیچ کس در کشور ما به درجه ایشان نمی رسد. هوشمندی ، درک بالای علمی، حافظه قوی و از همه مهمتر قدرت بالای سخنوری ایشان باعث شده است که کسانی که پای حرف های ایشان می نشینند اصلا احساس سختگی و گذشت زمان نداشته باشند.

تقریبا همه کسانی که در پای منبر استاد می نشینند را جوانان تشکیل می دهند. در میان آنها، جوانانی که مذهبی و اصطلاحا ارزشی هم نیستند حضور چشمگیری دارند. جالب تر اینکه بسیاری از آنها فقط به خاطر سخنان استاد رائفی پور به حسینیه آمده بودند و با تمام شدن سخنان ایشان، مجلس را ترک می کردند.

هنگام ورود استاد، ما در مسیر حرکت ایشان به صندلی نشسته بودیم. با حضور ایشان، همه جوانان در کل حسینیه به احترام ایشان برخاستند. جالب تر، واکنش ایشان به این مسئله بود که تلویحی فرمودند «چرا پا می شید؟».

شروع و پایان سخنرانی استاد رائفی پور برخلاف روحانیون و شخصیت های معروف، ساده و سریع و بی پالایش است. او با یک «بسم الله الرحمن الرحیم» سخنان خود را شروع می کند و انتهای سخنرانی خود را نیز اینطور به پایان می رساند «تعجیل در فرج امام زمان(عج) صلوات بفرستید».

هر چند جنس صحبت های استاد رائفی در هیأت ها با روضه خوان ها از زمین تا آسمان تفاوت دارد و خود استاد نیز علاقه ندارد که آنطور سخنرانی کند و سخنان ایشان، استفاده از تاریخ و روضه مظلومیت اهل بیت(ع) برای درک جاهلیت و فریب امروز است؛ با این وجود بسیاری از کسانی که پای صحبت های ایشان می نشینند تحت تاثیر قرار می گیرند و اشک می ریزند. آن طور که من دقت کردم، خود استاد هم وقتی پای مظلومیت اهل بیت(ع) در سخنان شان به میان می آید بدون آنکه کسی متوجه شود و بخواهند مثل بعضی ها "ادا در بیاورند یا بغض کنند و دستمال بر روی چشم شان بگذارند"، اشک از صورتشان سرازیر می شود. این را من در میان سخنرانی ایشان که درباره مظلومیت امام علی(ع) بود دیدم که اشک در گودی پایین چشم ایشان جمع شده بود. البته برای کسانی که از روبرو می دیدند مشهود نبود ولی من چون در دست راست ایشان نشسته بودم، با تکان های صورت ایشان و انعکاس نور بر روی صورت ایشان، این را فهمیدم.

مدتی هم هست که استاد، از تبلت برای ارائه های خود استفاده می کند و تمام احادیث و روایاتی که ذکر می کنند با منبع بیان می کنند. چیزی که در بین روحانیون کمتر سراغ داریم که کسی پیدا شود و در سخنرانی های زنده خویش، به تمامی اسناد و منابع سخنان خویش نیز اشاره کند (معمولا در کتاب هایشان چنین می کنند). این نیز به خوبی نشان می دهد که استاد برای شنوندگان خود ارزش و احترام قائل است و همواره وقت بسیاری برای تحقیق و پژوهش برای سخنرانی های خود صرف می نماید.

برخلاف جلسه اول، ایشان پس از پایان سخنرانی به احترام هیأت و مراسم عزاداری، می نشستند، هر چند خستگی و کار روزمره نیز بر دوش ایشان سنگینی می کند ولی ارادت ایشان به خاندان اهل بیت(ع) بیش از اینهاست.

خاطره اولین دیدار حضوری استاد رائفی پور برای بنده، بسیار زیبا و تاثیرگذار بود. در جامعه ای که شخصیت های رذل روشنفکر، رسانه های متعددی برای مطرح شدن در بین مردم دارند و آن رسانه ها، به یکباره از شخصیتی بی نام و نشان و ناشناخته، یک فرد معروف و منجی می سازند، شخصیت هایی مثل رائفی پور گمنام و مظلوم هستند. زیرا استعداد و فهم و درک شان به مراتب از شخصیت های کاریکاتور و کاغذی روشنفکران بیشتر است و از طرفی نیز با کمال تاسف از جانب هیچ رسانه اصولگرایی حمایت نمی شوند و نظرات و برنامه هایشان در رسانه ها بازتاب نمی یابد. امیدوارم شخصیت هایی مثل او، روز بروز درجامعه شان بیشتر شوند تا امثال وی مجبور نباشند، همه حرف ها را خودشان بزنند و بالطبع تحت فشار و دشمنی های روشنفکران و حزب اللهی ها نادان قرار بگیرند.


برای کسب اطلاعات بیشتر:   
- سایت جنبش مصاف: 
http://masaf.ir/View/Contents/24350

پی نوشت:   
1. خبر سخنرانی استاد رائفی پور در حسینه پیروان حضرت مهدی(عج)
http://masaf.ir/Ceremony/Detail/5323